Historia szkoły

 

      Powstanie szkoły w Osieczy według kroniki gminnej datuje się na rok 1902. Od roku 1922 funkcję kierownika szkoły pełnił Józef Białoś. W tym samym czasie szkoła została przekształcona w 6- oddziałową Publiczną Szkołę Powszechną. 1 grudnia 1932 roku zlikwidowano VI oddział a uczniowie przeszli do szkoły w Sławsku. Z zapisu w kronice szkolnej wynika, że od roku szkolnego 1934/35 został obniżony stopień organizacyjny szkoły do 4 oddziałów. W ostatnich latach przed wojną kierownikiem szkoły był nadal Józef Białoś. We wrześniu 1939 roku z chwilą wkroczenia wojsk niemieckich na teren wioski, szkoła została zamknięta. Swoją działalność wznowiła z dniem 20 listopada 1939 roku i funkcjonowała do 1 marca 1940 roku. W czasie II wojny światowej w Osieczy nie funkcjonowała żadna szkoła. Polską szkołę w Osieczy otwarto 9 lutego 1945 roku pod kierownictwem Józefa Białosia. Zajęcia prowadzone były w czterech oddziałach. W roku szkolnym 1948/49 utworzono klasę V, która została zlikwidowana w roku szkolnym 1956/57. Z dniem 1 września 1958r. w Osieczy powstała 7 - klasowa szkoła podstawowa.

Pionierami w jej tworzeniu, rozwoju i osiąganiu pierwszych sukcesów byli nauczyciele:

Pani Kazimiera Rybicka

Pani Zdzisława Jakubowicz

Pani Irena Andrzejak (obecnie Chmielewska)

Pan Piotr Chmielewski

Pan Tomasz Olejniczak

 

      Na hasło: "Tysiąc szkół na Tysiąclecie", rzucone przez ówczesne władze, rozpoczęto w Osieczy budowę szkoły "Pomnika Tysiąclecia Państwa Polskiego". Uroczyste otwarcie nowego obiektu odbyło się w dniu 24 lipca 1960 r.

11 listopada 1997 roku baza lokalowa powiększyła się o nowe pomieszczenia.

Obecnie po zmianach wprowadzonych w systemie oświaty Szkoła Podstawowa w Osieczy liczy 8 oddziałów. Przy szkole jest przedszkole i oddział przedszkolny (kl. 0). Grono Pedagogiczne liczy 24 nauczycieli. Pion obsługowo-administracyjny - 5 pracowników.

Uroczyste nadanie imienia M. Konopnickiej oraz wręczenie sztandaru miało miejsce 8 września 1999 r. 24 września 2010 roku oddano do użytku salę gimnastyczną.

Nauczyciele, którzy pełnili funkcje kierownicze:

Kazimiera Rybicka - 1958 - 1981

Jadwiga Przeorek - 1981 - 1991

Urszula Kubiak - 1991 - 2007

Agnieszka Duszyńska - 2007 - 2013

Maria Janiak - 2013 - 29. 03. 2015 r.

Agnieszka Duszyńska - 2016 - 31.08.2021 r.

Obecnie dyrektorem szkoły jest p. Piotr Kupski od 1.09.2021 r.

 

 

 

Patron

MARIA KONOPNICKA

         Urodziła się 23 V 1842 r. w Suwałkach, zm. 8 X 1910 r. we Lwowie.Od 1877 roku mieszkała w Warszawie.

Od 1890 przebywała głównie w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Włoszech, Francji, utrzymywała jednak ścisłe kontakty z krajem, m.in. współinicjatorka akcji protestacyjnej przeciw pruskim gwałtom we Wrześni i ustawom wywłaszczeniowym. W 1903 roku osiadła w Żarnowcu koło Krosna (w dworku otrzymanym w darze od narodu).

Debiutowała utworem "W zimowy poranek", opublikowanym w piśmie "Kaliszanin". W różnorodnym dorobku pisarskim Konopnickiej największe znaczenie miała twórczość poetycka. Tworzyła pod pseudonimami i kryptonimami: Mruczysław Pazurek, Piotr Surma, Jan Sawa, K. Marka, Jan Waręż, Ursus, Ko-Mar, M.K..

Pierwszy jej okres objął: "Z przeszłości - Fragmenty dramatyczne" (1881), trzy serie "Poezji" (1881, 1883, 1887) i początkowe fragmenty poematu "Imagina" (1886). Napisała wówczas liczne utwory o motywach społecznych: "Najkrwawsze pole", "Noce letnie", "Myśl, Czy marzą?", "Czy warto?" i patriotycznych: "Sclavus saltans", "Contra spem spero", "Toast, O wy, co cierpieć umiecie w pokorze."

Przystosowała w nich romantyczne wzory obrazowania do wyrażania aktualnych zjawisk życia społecznego. Główny motyw tych utworów, występujący          w zróżnicowanych wariantach tematycznych - obrazy nędzy, głodu, bezdomności, buntu, rozpaczy, próby zemsty - przyczynił się do tego, że twórczość poetycka Konopnickiej uznana została przez niektórych krytyków za wzór poezji społecznej.

Wyrazem pełniejszego rozwoju indywidualności poetyckiej Marii Konopnickiej stały się tzw. pieśni ludowe. Różnorodne ich cykle znalazły się już w 2 i 3 serii "Poezji" ("Wieczorne pieśni").

W cyklach następnych zbiorków zamieszczono także: „Z łąk i pól”, „Łzy i pieśni”, „Po rosie”, „Z chaty”. Przetwarzając motywy ludowe, czerpiąc także z tradycji literackich, stosując określone zabiegi stylizacyjne, stworzyła poetka w tych utworach oryginalną kreację chłopskiego bohatera lirycznego.

W drugim etapie twórczości, przypadającym na okres pobytu za granicą, powstały:

"Linie i dźwięki" (1897)

"Damnata" (1900)

"Italia" (1901)

"Drobiazgi      z podróżnej teki" (1903)

"Śpiewnik historyczny" (1904)

"Ludziom i chwilom" (1905)

"Nowe pieśni" (1905)

"Głosy ciszy" 1906)

"Przez głębinę" (1907)

Wystąpiły tu tematy znane z pierwszych zbiorów i doszły do głosu nowe: motywy antyczne ("Hellenica" - 1896), biblijne ("Z mojej Biblii", "Linie i dźwięki"), wprowadzona została stylizacja balladowa ("Kartki prowansalskie"). W miarę rozwoju warsztatu poetyckiego wykazywała Konopnicka coraz większą dyscyplinę składni, opanowała rozlewność, unikała akcentów deklamacyjno-retorycznych, świadomie wprowadzała różne układy metryczne.

Duże znaczenie miała jej poezja polityczna, stanowiąca protest przeciwko gwałtom zaborców. Składały się na nią takie utwory, jak "Do granicy" (1886), "O Wrześni" (1902) oraz "Rota" (1908), która z muzyką Feliksa Nowowiejskiego uświetniła uroczystość 500-lecia zwycięstwa grunwaldzkiego, w okresie międzywojennym pełniła rolę pieśni wojskowej i nieoficjalnego hymnu narodowego, a do dziś jest hejnałem kilku miast na Ziemiach Zachodnich. Na uwagę zasługuje utwór stanowiący próbę epopei chłopskiej - "Pan Balcer w Brazylii". Autorka zaczęła go pisać w 1892 r., a ukończyła ok. 1910 r.

Konopnicka tworzyła też prozę narracyjną, napisała liczne zbiory obrazków i nowel: "Moi znajomi" (1890), "Na drodze" (1893), "Nowele" (1897), "Ludzie      i rzeczy" (1898), "Na normandzkim brzegu" (1904),

W kompozycji utworów pisanych prozą posługiwała się różnymi formami, od reportażu i gawędy po studia środowiskowe i nowele. Niektóre z nich były i są  w kanonie lektur szkolnych.

Znaczną zdolność oddziaływania i dużą wartość artystyczną zachowała do dzisiaj twórczość pisarki dla dzieci. Obrazki prozą: "Jak się dzieci w Bronowie z Rozalią bawiły" (1884), drukowane w pracy zbiorowej "Światełko", zbiorki poezji i pieśni: "Wesołe chwile małych czytelników" (1889), "Śpiewnik dla dzieci" z muzyką Zygmunta Noskowskiego (1891), "Szczęśliwy światek" (1895), utwory wiążące prozę z poezją: "Czytania dla Tadzia i Zosi" (1892), poetyckie opowieści o przygodach - "O Janku Wędrowniczku" (1893), "Na jagody" (1903), legendarne przypowieści: "Jak to ze lnem było" i parodie heroikomiczne: "Szkolne przygody Pimpusia Sadełko" (ok. 1905) - wszystkie te utwory podniosły świat przeżyć i wyobraźni dziecięcej do wyżyn sztuki.

Największą popularność zdobyła baśń "O krasnoludkach i o sierotce Marysi" (1896), łącząca motywy fantastyki, legendy, baśni ludowej ze światem realnym. Tłumaczona była na języki obce, sfilmowana i wielokrotnie adaptowana dla potrzeb teatrów. O ile twórczość Konopnickiej adresowana do dorosłych straciła dziś wiele ze swej aktualności i ekspresji, o tyle literatura dziecięca jest nadal żywa, poczytna i wznawiana.

 

Hymn szkolny

1.

Niełatwo jest być poetą,

chleb dobry i gorzki zarazem.

Niełatwo jest rozgrzać serca,

które od wieków są głazem.

 

Ref:     

A jak Ciebie kto zapyta:

kto Ty taki, skąd Ty rodem?

Mów, żeś z tego łanu żyta,

żeś z tych łąk, co pachną miodem.

 

2.

Dziś wiedza jest naszą obroną,

nauka zaś codzienną pracą.

Niech przyszłe dni nas odnowią

wiadomościami wzbogacą.

 

Ref:     

A jak Ciebie kto zapyta:

kto Ty taki, skąd Ty rodem?

Mów, żeś z tego łanu żyta,

żeś z tych łąk, co pachną miodem.